Oh man, er komt weer eens geen eind aan. Ik kreun, zucht en steun. Hobbelend over de keitjes die kriskras op het pad bezaaid liggen. Ik probeer me te focussen op een spoor, maar ik vind het niet.
Hoe lang is het geleden dat ik water tapte? Ik weet het niet meer. Drie huizen langs de weg richting Serralongue en van één daarvan staat de garage open. Ik begin tegen een oude man: Je voudrais de l’eau s’il vous plaît. Si.. mucho!
Catalan?
No, Hollandes!
Ah, oui.. complex
Hier gaat het nog goed – Ik stamp door en rijd op een nieuwe klontering huizen – het laatste dorp aan deze weg, verscholen tussen de bomen. De Catalaanse Pyreneeën – Franse kant. Boulangerie, een kat op de motorkap van een four-wheel drive en de kerkklok die vijf keer slaat. Zal ik hier blijven?
Een half uur later, met ruim 200 km op de teller, gaat bijna de knop om in mijn hoofd. Mijn fiets en ik strompelen over dit ruwe gravelpad en vrijwel iedere bocht bid ik voor asfalt. Warm, steil, onverhard – waar is het einde? Nog 140 km te gaan.
Vroege start
Terwijl ik eindelijk de laatste kilometers van de Col d’Ares opdraai denk ik terug aan de start in Girona. Kwart over zes ‘s ochtends, de slaap in mijn ogen en we sporen als een sneltrein richting de kust.
Een paar uur later hobbel ik over keien en waad ik door riviertjes. De zadelpen van mijn gehuurde 3T gravelfiets is al twee keer naar beneden gezakt en ondertussen vloek ik mezelf luidkeels richting het volgende checkpoint.
De route
Ik rijd de Pirinexus fietsroute door Catalonië. 50% onverhard en 50% bestrate weg. Een route die op te delen is in etappes en al het moois van de streek laat zien – van de Costa Brava, naar de Pyreneeën, Frankrijk in, via de Col d’Ares weer naar Spanje en vanaf daar langs de vulkanen van Olot terug naar Girona – terug naar huis. De totale afstand: 345 km. Top idee!
Wanneer ik me inschrijf voor de tocht heb ik er vooral heel erg veel zin in. Zin om lang op de fiets te zitten, mezelf te testen en nieuwe plekken te ontdekken. Ik denk nog geen moment aan de lengte van de route en de mogelijkheid van niet-finishen. Heb ik veel gefietst dit jaar? Ja!. Getraind? Vind ik een vies woord.
Het eerste deel van de route vliegt voorbij. De zadelpen-malheur stop ik weg en al vlot spoor ik door naar de laatste stempelpost voor de grens met Frankrijk – na 145 km op de fiets. Bij La Jonquera krijgen we pasta en benadrukt de organisatie dat we genoeg voedsel meenemen – de komende 100 km is er geen bevoorrading. Het worden de zwaarste kilometers van de route.
Frankrijk in
De klim naar de grens is een oude sluiproute naar Frankrijk uit de Franco-tijd. Rotsen, stenen, stroken met absurde stijging en een prachtig uitzicht bij de grens. Een ruïne op rechts als baken en vervolgens rollen we Frankrijk in – bon. Dalen over asfalt, wat is dat heerlijk zeg.
Ik navigeer door Frankrijk en kom op de klim naar Le Tech. Waar ik eerder nog af en toe samen fietste is dat nu niet meer het geval. Ik heb simpelweg een veel snellere fiets en goede benen. Ik rijd door, op weg naar Spanje. En, dan… een wijziging van de route. We worden linksaf gestuurd, de hoofdweg af naar een nieuwe klim. Vanaf dat moment: de zoektocht naar water, een behulpzame man en pijnlijke gravelstroken.
Col d’Ares is de laatste grote horde, een lange afdaling de beloning. 32mm banden en schijfremmen zetten mijn daalangst voor even in de koelkast. Na Camprodon – de voorlaatste stempelpost – weet ik wat ik moet doen: blijven duwen, blijven trappen. 260 km zijn er gepasseerd en ik leg mezelf in tijdrithouding neer – net echt. Het is 18.30 uur geweest en ik moet voortmaken. Er staat geen prijs op de tocht, maar ik wil wel voor het donker finishen.
De finale naar Girona
Richting Olot, nog een klim, een magnifieke afdaling, de vulkanen, een groene zee die me omringt. Ik rol met een noodvaart de berg af, maar ben volledig vrij. Wat is dit heerlijk!
Vanaf Olot zie ik maar een woord: Girona! Het is iets minder dan 60 kilometer en ik haal makkelijk nog 30 à 35 km per uur, ook na ruim 300 km. Waar komt dit vandaan? Wanneer stort ik in?
Als ik om 21.45 over de finishlijn rol staat de organisatie te zwaaien en te juichen. Na ruim 14 uur fietsen voel ik me een beetje verloren. Ik word gefeliciteerd, krijg een microfoon onder mijn neus en een aandenken. 345 km staat er op de teller. Dit was het dan. Van de zonsopkomst aan de Costa Brava naar de steile flanken van een Pyreneeën col en weer terug naar Girona.
Als ik terugrijd naar huis door de stad voelt het gek. Alle mensen op straat maken zich op voor een zaterdagavond en ik fiets als een zwerver – modder en zout als odeur – door de straten. Ik herinner me weer wat de oude man tegen me zei: ‘Tu te fous de moi?!
Zelf de Pirinexus fietsen?
Wil je zelf de Pirinexus rijden? Het kan in een dag tijdens de Pirinexus Challenge – maar ook in meerdere etappes. Zie je een reis met etappes wel zitten? Kijk dan eens op Fietsen in Girona.
