Het is een paradox die in mijn hoofd speelt. Het weerhoudt me ervan dit verhaal met een ongekend enthousiasme op te tuigen. Oke, ik zal eerlijk zijn – stiekem wil ik helemaal niet dat ‘iedereen’ de gravelpaden rond Girona gaat ontdekken. Confessie is gedaan, bij deze.
Ik zou niemand het genot van het rijden over gravelpaden willen ontzeggen. En, begrijp me niet verkeerd – ik ben de eerste die jou zou willen meenemen op een gravelavontuur rond Girona. Maar, iedere fietser weet ook dat niets zo leuk is als ‘de weg voor jou alleen hebben’. Bekentenis nummer twee: ook fietsers doen niets liever dan het ‘allereerste liftje pakken’ – zoals de hemel voor wintersporters eruit ziet. Open piste, geen sporen van andere avonturiers.
Want wat is er nu heerlijker dan je alleen in de natuur wanen? Alleen het knisperende geluid van je banden op het grind. En de geluiden uit het bos waar je doorheen rijdt. Het kan je de kriebels bezorgen, een solo-missie door de natuur – maar het is vooral ook datgene wat gravelen zo mooi maakt.
